รถประจำทางสายนั้น

การทำดีไม่จำเป็นต้องให้มีคนเห็นหรอก
แค่เรารู้ตัวเราว่าเราทำอะไรไปก็พอ...

คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน     ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว
รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถ
แล้วเดินตรงมาทางที่ ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า ….

“แม่หนู….รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ? …..” หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน ดิฉันจึงถามแกว่า
“แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ”        พอแกบอกดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
“อ้าว….. ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี่เองนี่คะ”
“เอ้อ …..” หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ “คือว่า ...บนรถคันเมื่อกี้นี้
มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย
ยายรู้ว่า ถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ๆ ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่
พอยายกดกริ่งให้รถจอด เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็…

เอ้อ…… รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู…….”