คนเคยอุ้ม

เคยทำอะไรให้พ่อเสียใจบ้างหรือเปล่า อาตมามีเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง โยมพ่อของอาตมาเป็นคนขี้เหล้า หาเงินมาได้เท่าไหร่ก็กินเหล้าหมด พอเมาก็ดุด่าโยมแม่กับอาตมา อาตมาไม่ชอบพ่อมาก วันหนึ่ง โยมพ่อเมากลับบ้านไม่ได้ มีคนให้อาตมาพายเรือไปรับตอนนั้น อาตมายังเป็นวัยรุ่น ทำงานมาทั้งวัน ก็อยากจะนอน อยากพักผ่อน อาตมารู้สึกโมโหมาก                                                                                    

พอพายเรือกลับบ้าน ก็ทิ้งโยมพ่อไว้ในเรือ แต่พ่อเมามากลุกไม่ไหว ตะโกนเรียก     “ยอม ยอม มาอุ้มกูขึ้นบ้านหน่อย กูขึ้นไม่ไหว”                                                                                                           

เราก็ทนรำคาญไม่ไหว เดินกระทืบเท้า ตึง.. ตึง.. ตึง..กระชากร่างพ่ออุ้ม ในขณะที่อุ้ม ความรู้สึกเจ็บแค้นที่พ่อทำให้เราลำบาก ชอบด่าว่าเราเจ็บๆพออุ้มพ่อขึ้นมาจากเรือ ถึงหัวสะพานจับร่างพ่อกระแทกกับหัวสะพาน ก้นพ่อกระแทกกับ พื้นไม้อย่างแรง เสียงดังโครม    พ่อแกร้องไห้ แล้วพูดว่า                        

“ยอมนะ ยอม กูอุ้มมาแต่เล็กแต่น้อย กูนอนหลับ แต่ไม่ยอมนอน ร้องไห้กวน กูต้องลุกมาอุ้ม ร้องเพลงกล่อมให้นอน จะไปไหนเดินไม่ไหว เหนื่อย กูก็ต้องอุ้ม ทั้งที่กูก็เหนื่อยกูอุ้ม ทั้งขี้ ทั้งเยี่ยว ใส่กูแต่กูไม่เคยทุ่มลงกับพื้นเลย เพราะกูรัก วันนี้ อุ้มกู เหล้ากูไม่ได้หกโดนสักนิด ทุ่มกูลงพื้นทำไม”                                                                                                

พูดจบ น้ำตาไม่รู้มาจากไหน มันไหลพรูลงมาอาบสองแก้ม อาตมาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกินก้มลงกราบพ่อ แล้วพูดว่า “ พ่อครับ ต่อจากนี้ไป ผมจะอุ้มพ่อตลอดชีวิต โดยไม่บ่นและทุ่มพ่อ ลงพื้นอีกแล้วละครับ”

หลังจากนั้น อาตมาทำงานอย่างหนักเพื่อมาให้พ่อ หวังให้พ่อสบายขึ้นแต่เมื่อถึงวันนั้น มันก็สายไปแล้ว โยมพ่อได้จากอาตมาไปแล้ว คิดแล้วมันทรมานใจเหลือเกิน อาตมาทำผิดพลาดไปแล้ว และแก้ไขไม่ได้จึงอยากเตือนทุกคนเอาไว้ ไม่อยากให้เสียใจไปตลอดชีวิต