ความไม่มี

บางครั้งอยากเป็นคนตาบอด จะได้ไม่ต้องเห็นภาพสงคราม ภาพป่าไม้ถูกโคน      ภาพสัตว์ในกรงขังที่ชื่อว่า  “สวนสัตว์”   โลกคงไม่ตัดสินคนกันที่น่าตา คงไม่ซื้อของที่เปลือกนอก คงรักคนอื่นที่ตัวตนของคนนั้นจริงๆ
คงไม่เกิดกระแสคลั่งดารา คงประหยัดค่าเสริมสวยมากมาย

บางครั้งฉันอยากเป็นคนหูหนวก จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน ไม่ได้ยินเสียงปืนและระเบิด
เสียงผู้คนนินทา  วาจาสกปรก และสัญญาลวงของนักการเมือง

บางครั้งฉันอยากเป็นใบ้ จะได้ไม่ต้องมีคนชวนนินทา    ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับใคร      ไม่ต้องเสียเวลาไปกับการพูดแต่ไม่ทำ

แต่ว่าโลกยังมีภาพสวยๆ ให้มองใบไม้แดงในฤดูใบไม้ร่วง   ใบหน้าเด็กไร้เดียงสา  รอยยิ้มของผู้คน
ดวงดาวบนฟ้า  ปลาที่ว่ายเสรีในน้ำ                                                                                                        

โลกยังมีเสียงเสนาะโสตให้ได้ยินได้ฟัง เสียงแผ่วพลิ้วของดนตรี เสียงครืนครั่นของน้ำตก
เสียงน้ำในลำธารไหล เสียงนกร้อง

โลกก็ยังมีเรื่องดีๆ ให้พูดถึง ีคนเล่านิทานให้เด็กฟัง เล่าเรื่องขบขันเรียกร้องรอยยิ้มกันและกัน
และบอกความดีของคนอื่นต่อ

บางทีหากเรารู้จักเปิดหู  เปิดตา  เปิดปากในบางเรื่ง และเปิดประสาทในบางเรื่อง
โลกของเราคงน่าอยู่และสวยงามกว่า เมื่อวาน............

 จาก วินทร์  เลียววาริณ ( หนังสือ “รอยเท้าเล็กๆ ของเราเอง” )