|
เป็นข่าวใหญ่หน้าหนังสือพิมพ์...ว่า...ดาราวัยรุ่นผู้มีไหวพริบปฎิภาณ
ดีมากคนหนึ่ง..ถูกข่มขืนขณะเดินเข้าบ้านในซอยเปลี่ยว..ยามค่ำคืน...
ปวีณา : ทำไมถึงกลับบ้านดึกดื่นล่ะจ๊ะหนู... : แล้วหนูกลับบ้านยังไง...
ดาราสาว : มีดาราหนุ่มรุ่นพี่มาส่งค่ะ...แต่ด้วยไหวพริบของหนู
: หนูสังเกตว่าเขาเป็นคนขี้หลี...ถ้าให้รู้จักบ้าน...ก็จะตามมาตื้อจนรำคาญ..จึงให้ส่งแค่ปากซอย...
: แล้วหนูเดินเข้ามา...
ปวีณา : แล้วเกิดอะไรขึ้น...
ดาราสาว : มีผู้ชายคนหนึ่ง..รูปร่างสูงใหญ่..ล่ำสัน..มีอาการเมาเล็กน้อย
เดินตามหนูมา..ด้วยไหวพริบของหนู... : หนูรู้ได้เลยว่าไม่ได้มาดีแน่...
ปวีณา : แล้วยังไงต่อจ๊ะ...
ดาราสาว : หนูตัดสินใจออกวิ่ง..แต่ชายคนนั้นก็วิ่งตามทันที..
ด้วยไหวพริบหนูรู้ว่า..วิ่งยังไงก็คงไม่เร็วกว่าผู้ชายอยู่ดี : ยังไงเขาก็ต้องตามทัน..และใช้กำลังแน่นอน....
ปวีณา : ยังไงต่อจ๊ะ...
ดาราสาว : ด้วยไหวพริบของหนู..หนูตัดสินใจหยุดวิ่ง... : เพื่อไม่ให้ต้องเจ็บตัว หนูตัดสินใจเจรจาต่อรอง....
ปวีณา : ผลการเจรจาเป็นอย่างไรจ๊ะ...
ดาราสาว :
หนูบอกเขาว่า..ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องใช้กำลัง... ไม่เกิดผลดีต่อทั้งสองฝ่าย...หนูยินยอมทำตามที่เขาต้องการ...
ปวีณา : เรื่องเป็นอย่างไรต่อจากนั้น...
ดาราสาว : ด้วยไหวพริบของหนู...หนูชวนเขาเข้าไปในซอกตึกลับตาคน...
: แล้วต่างคนต่างถอดเสื้อผ้าของตัวเอง....
: หนูถกกระโปรงขึ้นมาเหนือเอว..ส่วนเขาปลดกางเกงตกลงมากรอมเท้า
ปวีณา : เรื่องเป็นยังไงต่อจ๊ะ...
ดาราสาว : ลองใช้ไหวพริบคิดดูสิ..ว่า..ชายที่รูดกางเกงลงไปกองที่ตาตุ่ม...
: กับหญิงสาวที่ถกกระโปรงขึ้นเหนือเอวน่ะ... : ใครจะวิ่งเร็วกว่ากัน...
|
