เด็กที่ครูไม่ต้องการ

ช่วงนี้โรงเรียนมัธยมทั่วประเทศกำลังรับสมัครนักเรียน ระดับชั้น ม.๑ และ ม.๔
ในระหว่างวันที่ ๑๔ – ๑๘ มีนาคม ๒๕๕๒

โรงเรียนผู้เขียนเป็นโรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ  เปิดสอนตั้งแต่ ม.๑ – ม.๖

การรับสมัครนักเรียนชั้น ม.๔ จะมีเด็กเก่าที่จบ ชั้น ม.๓ แล้วมาสมัครเรียนต่อจำนวนมาก

วันนี้เดินผ่านสถานที่รับสมัคร เหลือบไปเห็นนักเรียนที่เกเรมากคนหนึ่ง ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด
จะมาเรียนต่อทำไมนะ เพราะวีรกรรมที่เขาก่อไว้ยังฝังใจครูหลายเรื่อง และเชื่อว่าเด็กคนนี้ครู
ทั้งโรงเรียนก็คงไม่มีใครต้องการอย่างแน่นอน

คิดไปคิดมาก็รู้สึกตำหนิตัวเองที่ขาดจิตเมตตา ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสารเด็กนะ ถ้าเขารู้ว่ามีแต่
ครูรังเกียจเขา เขาก็คงจะเสียใจไม่น้อยทีเดียว

กว่าเด็กสักคนจะเติบโต จากทารก จนก้าวสู่วัยรุ่น เขาต้องผ่านเรื่องราวมากมายในชีวิต ผ่านสิ่งแวดล้อมและการซึมซับเรื่องราวต่าง ๆ ทั้งดีและร้าย เบื้องหลังนิสัยที่ก้าวร้าว พูดมาก ขาดระเบียบวินัย และไม่ตั้งใจเรียน เขามีความทุกข์และแรงกดภายในอะไรบ้าง ? จะมีครูสักกี่คนที่พยายามสืบค้น
หาที่มาและคอยช่วยเหลือ ?

เราอดหวนคิคถึงเรื่องสั้น “เด็กที่ครูไม่ต้องการ” ที่เคยอ่านในวัยเยาว์ไม่ได้ จำได้ว่ามีเด็กเกเรคนหนึ่ง
ลักกระเป๋าสตางค์ของครูไป ลักขโมยสิ่งต่าง ๆ ของโรงเรียนเป็นประจำ จนใคร ๆ ก็เอือมระอา

วันหนึ่งครูประจำชั้นไปที่บ้านเด็กเพราะขาดเรียนไปหลายวัน ได้พบยายเด็กเล่าให้ฟังว่าอยู่กันลำพัง
สองคนยายหลาน พ่อแม่ทอดทิ้งเด็กตั้งแต่แบเบาะวันนี้เด็กไม่อยู่ต้องไปรับจ้างทำงานพิเศษ
เด็กคนนี้เป็นคนกตัญญูมาก คอยดูแลหาอาหารให้ยายกิน เวลาไม่สบายก็คอยเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด
เสมอ แม้แต่ยาที่กินอยู่ก็ไปขอครูมาให้ ถ้าไม่มีเด็กคนนี้ยายคงตายไปนานแล้ว

คุณครูมองกระป๋องยาเห็นลายมือตัวเองก็จำได้ว่าเป็นยาที่โรงเรียนซึ่งเด็กลักมา แล้วคุณครูก็นึกถึง
ตนเองที่ไม่เคยไปเยี่ยมบุพการีหลายปีแล้วรู้สึกละอายใจและคิดว่าในวันหยุดนี้ต้องกลับไปเยี่ยมพ่อแม่บ้าง

ในความเป็นจริงของชีวิต คงไม่มีใครที่เลวบริสุทธิ์ หรือดีจนไม่มีที่ติ เด็กที่ครูไม่ต้องการบางคน
อาจมีคุณธรรมสูงส่งกว่าเด็กดี ๆ ที่ใคร ๆ ต่างชื่นชมก็เป็นได้

“เด็กเด็กเหมือนผ้าขาว ผู้ใหญ่เราเปรียบเช่นสี
แต่งแต้มให้พอดี ผ้าขาวนี้สีงดงาม”