|
ในอดีต มีแม่ทัพผู้หนึ่ง ชื่นชอบต่อการสะสมของเก่าเป็นอย่างยิ่ง
อยู่มาวันหนึ่งก็ได้นำของเก่าออกมาทำความสะอาด ในขณะที่หยิบของเก่าชิ้นโปรดขึ้นมานั้น ด้วยความไม่ระวัง พลันทำของเก่าชิ้นนั้นหลุดมือร่วงลงพื้น
แม่ทัพตกใจรีบตะครุบเอาไว้อย่างรวดเร็ว แม้มันจะไม่เล่นแตก แต่ใจของแม่ทัพก็ตื่นตระหนกแทบจะสลายไปก่อนหน้านี้ ใบหน้าจึงชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในขณะนั้นท่านก็ได้คิด
ข้านำพาพลมากมายจำนวนนับหมื่นนับแสนออกไปรบ
ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้า ข้าหาได้กลัวตายไม่ แต่ทำไมวันนี้ เพราะแก้วใบเล็ก ๆ ใบเดียว ทำให้ข้าตื่นตระหนักได้ถึงเพียงนี้
ฉับพลันท่านก็แจ้งใจ หยิบแก้วใบนั้นปาทิ้งลงไปบนพื้นจนแตกละเอียดไม่เป็นชิ้นดี
เป็นจิตยึดอยู่กับการได้และสูญเสีย เราจึงมีทุกข์ สุข
ยินดี โศกเศร้า
ด้วยอัตราที่เกิดขึ้นจากการครอบครอง ทำให้เราไม่อาจที่จะเป็นอิสระ ทำให้เราวางไม่ลงปลงไม่ได้ ความทุกข์ความกลัดกลุ้มความกังวลจึงตามมา แม่ทัพผู้นี้ได้แจ้งแล้วซึ่งสัจธรรม ปลดปล่อยตัวเองจากวัตถุที่คอยพันธนาการ ท่านไม่เพียงแต่เป็นผู้กล้า แต่ยังพร้อมด้วยปัญญา
ความสุขที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่อยู่ที่ทรัพย์สมบัติมากมาย แต่อยู่ที่การแสวงหาความสงบสุขแห่งวิถีจิต ท่านล่ะคิดอย่างไร ?
|
