|
บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปีนอนซม..อยู่บนเตียง เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแ ล้ว ..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา
เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม
มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี
แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด..ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว
'หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก' เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...
เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก 'ฉันรู้' ชายชรา..พยักหน้ารับ
'เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ' หญิงชรา..มองหน้าชายชรา
'ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ' ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ
'ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้ วยกันทุกเย็น.. บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก..'
เธอ..รำลึกความหลัง
'แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน' ชายชราบอก
'ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน
..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน' หญิงชราพูดขึ้น
'สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป' เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ
'ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ' เธอเย้ายิ้มๆ
'แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ' ชายชรา..ทวนความหลัง
เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่า..ไม่ต้องเดินมาส ่งเธอแล้ว
..เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ
'โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน'
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..
เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อใน มหาวิทยาลัยได้
วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ ำ
.. พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...
พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเ ป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา
'กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ'
และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ
เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน ..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน'มัน..นอกใจเธอ'
เขาบอกเรียบๆ.. แต่..เธอไม่เชื่อ
วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย ..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ
อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก ..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา
'มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร'
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า'กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ'
เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..
เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน..
เขา..มองหน้าเธอ..เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้ส ึกอะไร ..ดีใจ? ..เสียใจ?
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า..'..เราใจหาย..'
แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..
ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง 'เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก'
ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..
วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..
'ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง'
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ
ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย
..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..'ฝากด้วยนะ..'
เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา
เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ
มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน
เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน..
บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก
หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต ่ระแคะระคาย..
และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย ..
ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้ว ยความเต็มใจ..
'คิดอะไรอยู่?' เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
'เรา..กำลังนึกแปลกใจ' เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
'ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?'
เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน
'เราสนิทกันมาก..มั้ง' เขาว่า
'นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่' เธอว่า
'เธอ..ถามยากไปนะ'
เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่
'ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?'
แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น
'อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย' เขาพูดขึ้น
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..
'ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน'
เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน
'แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ'
เขาเว้นช่วง
'ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย'
เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี
..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง
'นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย' เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุข แล้ว
ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน..
.เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
'กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ..'
และนั่น..คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน
|
