อุ้มไม่เลิก

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีพระนิกายเซน 2 องค์ธุดงค์ไปในชนบทด้วยกัน      มาพบเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ริมลำธารที่ไหลเชี่ยว    เด็กบอกกับพระทั้งสองว่าเธอกลัวจมน้ำ     ขอให้พระช่วยพาข้ามน้ำให้หน่อย  โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง   พระองค์หนึ่งอุ้มเด็กหญิงขึ้นแล้วเดินข้ามลำธาร แล้ววางเด็กหญิงลงอีกฝั่ง      เธอกราบขอบคุณพระที่ช่วยเธอ แล้วเดินจากไป                                                 

พระทั้งสองจึงธุดงค์ต่อไปตามทางของท่าน สักพักใหญ่   พระองค์หนึ่งถามพระองค์ที่อุ้มเด็กหญิงข้ามฝั่งว่า                                                                                                                                        " ท่านทำเช่นนั้นได้อย่างไร มิอาบัติหรือที่แตะต้องผู้หญิง ?"                                                          พระองค์นั้นตอบว่า  " เราได้วางเด็กหญิงคนนั้นลงเมื่อข้ามฝั่งแล้ว ทำไมท่านจึงยังอุ้มเขาอยู่อีกเล่า "

ทำไมท่านจึงยังยึดอยู่เล่า ทั้งที่ควรวางมันลงนานแล้ว            ท่านยังยึดถือความผิดหวัง ความเสียใจ ความโกรธ ความเกลียด และความคิดไม่ดีต่างๆไว้                ทั้งๆสิ่งเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ บุคคลและสิ่งของ      ไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว ผ่านไปแล้ว   ทำไมท่านจึงยังเพ่งโทษอยู่เล่า