เหงา-รอ


		คนหนึ่งที่เหงา กับอีกคนที่รอ

	เรื่องเล่าคริสต์มาส : คนหนึ่งที่เหงา กับอีกคนที่รอ บทความ โดย เด็บบี้ วิลเลียมสัน เจตานังค์ เรียบเรียง ในค่ำคืนก่อนวันคริสต์มาส คุณยายวิลสันนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก กำลังฟังเพลงคริสต์มาสที่ออกอากาศทางวิทยุ เป็นธรรมเนียมของครอบครัวที่ปฏิบัติกันมานานหลายปีแล้ว คริสต์มาสจะไม่ใช่คริสต์มาสถ้าหากว่าครอบครัววิลสันไม่ได้ฟังเพลงคริสต์มาสจากรายการวิทยุ “แย่จังเลย” หล่อนถอนหายใจอย่างละโหยหา “ทำไมเหงาจัง อยากให้พอล ลูกชายของฉันอยู่ฟังเพลงคริสต์มาสด้วยจังเลย” คุณยายวิลสันอยู่คนเดียวในห้องเช่าเล็กๆ คริสต์มาสคราวนี้มันช่างโดดเดี่ยวเสียเหลือเกิน ปกติแล้วคุณยายจะฉลองคริสต์มาสพร้อมกับพอล ภรรยาของเขาเนลลี่ และลูกชายของพวกเขาจอห์นนี่ แต่คริสต์มาสแบบนั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้ว พอลได้สูญเสียภรรยาและลูกไปในอุบัติเหตุทางรถยนตร์เมื่อเร็วๆ นี้เอง มันเป็นช่วงเวลาที่ขมขื่นสำหรับคุณยาย และเช่นเดียวกันมันก็ขมขื่นสำหรับพอลด้วย เขาจะคิดถึงลูกเมียของเขาแค่ไหน เมื่อ 2-3 วันก่อน คุณยายวิลสันได้โทรไปหาลูกชายและขอให้เขามาร่วมฉลองคริสต์มาสกับเธอ “แม่ครับ ผมไปไม่ได้” พอลบอกกับเธอ “ลูกคิดถึงพวกเขาเหลือเกิน ลูกยังหวังว่าจะเห็นพวกเขาโพล่มาที่หน้าประตูอยู่” “โถ่ พอล” คุณยายวิลสันร้องไห้ “แม่รู้ว่ามันเป็นการยากที่จะทำใจได้ แต่ลูกไม่ควรเก็บตัวอยู่คนเดียวในช่วงเวลาแบบนี้นะลูก” “ไม่รู้สิแม่” พอลบอก “ตอนนี้ผมคิดว่าการอยู่คนเดียวเป็นคำตอบที่ดีที่สุด” “ก็ได้ลูก” เธอตอบลูก “ถ้าลูกเปลี่ยนใจละก็ แม่อยู่นี่นะ” “ขอบคุณครับแม่ เอ่อ…แม่ครับ สุขสันต์วันคริสต์มาสครับ” “จ๊ะ เมอร์รี่คริสต์มาสนะลูก” รายการวิทยุเพิ่งจะจบรายการสำหรับคืนนี้ คุณยายวิลสันหาววอดใหญ่ แล้วก็เดินไปปิดมันเสีย “ปีนี้รายการวิยุไม่เหมือนปีก่อนๆ เลย” เธอพูดพร้อมถอนหายใจขณะที่เดินไปนอน “มันไม่เหมือนเพราะไม่มีพอล, เนลลี่ และจอห์นนี่ ฉันแน่ใจว่าพอลจะเปลี่ยนใจ” ตกดึกในคืนนั้น คุณยายวิลสันต้องสะดุ้งตื่นเพราะมีเสียงกุกกักในห้องนั่งเล่น เธอสวมเสื้อคลุมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมออกไปดู ในห้องนั้น เธอเห็นพอลยืนอยู่ข้างต้นคริสต์มาส ในอ้อมแขนของเขามีของขวัญคริสต์มาสเต็มไปหมด “พอล! แม่ดีใจจังที่ลูกมา” คุณยายวิลสันพูดทั้งน้ำตา เธอโอบกอดลูกชายแน่นเท่าที่จะกอดได้ “ผมพึ่งคิดได้ว่า การอยู่คนเดียวมันไม่ช่วยอะไร” พลอบอก “ทำไมไม่ฉลองคริสต์มาสร่วมกับครอบครัวหละ” “ใช่แล้วลูก” คุณยายวิลสันพูดอย่างมีความสุข “แม่ดีใจที่ลูกมานะ” พอลบอกแม่ว่า “แม่รู้ไหม ผมก็ดีใจที่ได้มาที่นี่” “เดี๋ยวแม่จะหาอะไรมาให้กินนะ รู้สึกว่าแม่จะมีพายแอปเปิ้ลและไอศครีมนะ” เธอบอกพอล “ท่าจะดีแม่ พูดถึงของกินแล้วมันก็หิวขึ้นมาทันทีเลย” พอลบอก คุณยายวิลสันตักพายแอปเปิ้ลจานใหญ่เต็มจาน และไอศครีมถ้วยใหญ่มาให้พอล ขณะที่ตักพายเข้าปาก พอลก็พูดขึ้นว่า “แม่รู้ไหมว่าจอห็นนี่เคยชอบพายแอปเปิ้ลและไอศครีมที่แม่ทำ แม่จำครั้งแรกที่เขากินมันได้ไหม” “จำได้สิ” คุณยายวิลสันบอก “เป็นคริสต์มาสครั้งแรกของเขา แม่จำได้ว่าเขาเลอะเทอะไปหมด ทั้งตัวมีแต่พายและไอศครีม” “เนลลี่ก็เปื้อนตามไปด้วยหลังจากทำความสะอาดแล้ว” พอลพูดด้วยนำเสียงเศร้าๆ “ผมคิดถึงพวกเขาจังครับ” บัดนี้น้ำตาได้คลอที่หัวตาของพอล เขาเอาหลังมือปาดน้ำตาออก “แม่รู้ว่ามันยากลำบากสำหรับลูก ใช่ไหม” คุณยายวิลสันถามลูกชายด้วยเสียงเศร้าๆ “แน่นอนครับแม่” พอลบอก “แต่แม่รู้อะไรไหม ผมรู้สึกดีนะที่ได้พูดถึงพวกเขากับใครบางคน ผมเคยเก็บมันเอาไว้คนเดียว และมันก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลย” “แม่อยู่นี่ไงลูก ไม่ว่าเวลาไหนที่ลูกต้องการเพื่อนคุย แม่อยู่นี่” คุณยายวิลสันบอกพอล “ขอบคุณครับแม่” ในคืนนั้นพอลนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น และเมื่อเขาตื่นขึ้น เขาก็ได้กลิ่นที่เขาคุ้นเคย มันเป็นอาหารเช้าวันคริสต์มาส มันคือเบคอนกับไข่ “กลิ่นน่ากินจังครับแม่” พอลบอกพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะ หลังจากนั้นสักพักเขาก็ได้กลิ่นไก่งวงตามมา “แม่ฉลองคริสต์มาสโดยไม่มีไกงวงไม่ได้หรอก ใช่ไหมครับแม่” พอลพูดอมยิ้ม พอลเดินไปเปิดวิทยุพร้อมกับพูดว่า “และเราก็ขาดเพลงคริสต์มาสไม่ได้ด้วยเหมือนกัน” “โอ้ พอล” คุณยายวิลสันพูดทั้งน้ำตา “สุขสันต์วันคริสต์มาสลูก” พอลก็บอกเธอว่า “สุขสุนต์วันคริสต์มาสเช่นกันครับแม่”