สวัสดีครับ พี่น้องที่รักทุกท่าน...

หมู่นี้ พ่อรู้สึกตัวเองว่า มีความเครียดมากขึ้น เครียดในที่นี้ พ่อไม่ได้หมายถึงกลุ้มอกกลุ้มใจหรือวิตกกังวล แต่หมายถึง   มีเรื่องต้องคิด ต้องทำ ต้องแก้ มากมายหลายอย่างพร้อมๆกัน จนไม่มีเวลายิ้ม ซึ่งปกติ พ่อเป็นคนยิ้มน้อยอยู่แล้ว นั่นคือ     อารมณ์สนุกๆสบายๆมีน้อยลงไป แต่กระนั้น ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป และต้องทำให้ดีที่สุด เพียงแต่ว่า หากชีวิตมันเหนื่อยนัก ก็ต้องรู้จักพักเสียหน่อย หาความสุนทรีย์อื่นๆ มาผ่อนคลายเสียบ้าง อาจทำให้มีกำลังวังชามากขึ้น ไม่ใช่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับตัวเอง หรือกับสิ่งที่ต้องคิด ต้องทำ ต้องแก้ จนไม่ลืมหูลืมตา เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น บางทีเราอาจมองข้าม หรือมอง  ไม่เห็น  ความจริงที่สำคัญส่วนอื่นๆ ไปด้วย ยิ่งจะไปกันใหญ่

ครั้นจะทำเป็นไม่สนใจปัญหาทั้งหลาย  เราก็จะกลายเป็นเหมือนเด็ก หรือไม่ก็เป็น ตัวตลก คล้ายๆกับนกกระจอกเทศใน เวลาที่มันตื่นตกใจกลัว แทนที่มันจะวิ่งหนีหรือต่อสู้ มันกลับเอาหัวมุดดินไว้ เหมือนกับบอกตัวเองว่า ตราบใดที่ไม่เห็น  ศัตรู ศัตรูนั้นก็ไม่มี นี่แหละชีวิตที่น่าขำ เมื่อคนอื่นดู แต่สำหรับเจ้าตัวแล้ว อาจกลายเป็นชีวิตที่น่าอดสู หดหู่

ความเป็นจริงของชีวิตอย่างหนึ่งคือ บางครั้ง ชีวิตก็เหมือนมืดแปดด้าน งงไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี อย่างนั้นก็ไม่ดี         อย่างนี้ก็ไม่ได้ น่าปวดหัวใจ พ่อจำคำสอนของจิตแพทย์ที่แนะนำคนไข้ที่ถามว่า จะทำอะไร เมื่อตกอยู่ในสภาพจิตใจที่        เครียดกังวลว่า “จงออกจากบ้าน ไปหาใครสักคนที่คุณพอช่วยเหลืออะไรได้บ้าง” การออกจากบ้าน ก็คือ อย่าเอาแต่คิด     เรื่องของตนเอง หรือเรื่องที่จะเอาแต่ใจตนเอง หยุดเรื่องของตนเองไว้ก่อน แล้วไปหาใครสักคน นั่นคือไปหาเพื่อน การได้พบปะพูดคุยกับเพื่อน ยิ่งถ้าสามารถพอช่วยอะไรเพื่อนได้ด้วย จะช่วยให้โลกดูสดใสขึ้น ชีวิตมีแสงสว่าง  ประสบการณ์  สอนเราว่า  คนเรามีความสุขเมื่อมีเพื่อน นอกจากนั้น บางเรื่อง เราไม่กล้าทำโดยลำพัง แต่เมื่อมีเพื่อน ความกล้าก็เพิ่มมาก ขึ้นอย่างประหลาด เพียงแต่ เราต้องภาวนาว่า ขอให้เป็นความกล้าที่จะทำสิ่งที่ดี มีเหตุผล ชอบธรรม และนำไปสู่จุดหมายปลายทางที่ดีกว่า

เพื่อนในความหมายนี้ ปรากฏอยู่ในคำสอนของพระเยซูเจ้าในพระวรสารวันนี้ นอกเหนือจาก “เพื่อนมนุษย์” ที่อยู่กับเรา      ในชีวิตประจำวันทั่วไปแล้ว พระองค์ยังตรัสถึง“พระศาสนจักร”ซึ่งเป็นเพื่อนที่คอยแนะนำตักเตือนและสวดภาวนา       พร้อมกับเรา เมื่อเราตกในบาปผิด เราก็เข้าหาพระศาสนจักรในศีลอภัยบาป แล้วเราก็พบแนวทางในการดำเนินชีวิตใน    ความสว่าง

ในภาวะที่เราอาจอยู่ในความมืดแปดด้าน หรือในภาวะจิตใจที่ไม่ปกติ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด อันมีผลทำให้จิตใจหดหู่      เครียดหรือกังวล อาจเป็นเวลาที่เราต้อง “ออกจากบ้าน” ไปหา “เพื่อน” อย่าลืมว่า เพื่อนที่ดีที่สุดที่พระเยซูเจ้าประทาน        แก่ เรา คือ พระศาสนจักร หรือ เพื่อนร่วมความเชื่อเดียวกับเรา เพื่อนที่คอยให้กำลังใจแก่เรา สอนเรา และสวดพร้อมกับเรา

                                                                                                                                       - พ่อสุรสิทธิ์ -