กาลครั้งหนึ่ง นกอินทรีผู้หยิ่งผยองเกาะอยู่บนต้นกล้วยที่ลอยตามกระแส น้ำเชี่ยวกราก ดูเหมือนจะไม่สนใจกับน้ำตกที่เห็นอยู่เบื้องหน้า นายพรานซึ่งเดินอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเผอิญมองเห็นนกอินทรีเกาะที่ต้นกล้วย
เขาตบมือและตะโกนร้องให้มันบินไปเสีย เพราะมีอันตรายอยู่เบื้องหน้า นกอินทรีมองเฉย และขยับปีกอย่างยโสพร้อมกับพูดว่า อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร
ต้นกล้วยลอยใกล้น้ำตกเข้าไปทุกที และนายพรานยังคงตะโกนให้นกอินทรีบินหนีไปเสีย แต่นกอินทรีก็ไม่ใยดีอีกเช่นเคย ทันใดนั้น นกอินทรีมองไปเห็นต้นกล้วยที่ตนเองเกาะอยู่กำลังลอยเข้าหาน้ำตกที่ไหลแรง
ขณะที่กำลังจะจมลงไปใต้น้ำตกนั้น มันขยายปีกเพื่อจะบิน อนิจจา! เล็บอันแหลมคมของมันจิกฝังอยู่ในต้นกล้วยแน่น แล้วมันก็จมลงสู่ความพินาศพร้อมกับต้นกล้วยนั้น
บางครั้งเราก็เหมือนนกอินทรีที่ภูมิใจในตัวเอง และไม่ใส่ใจคำเตือนสอนของผู้อื่น เรามักจะพูดว่า ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร ฉันดูแลตัวเองได้
ที่สุดเราก็ติดกับของความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยและความสุขจอมปลอม
ที่มา: หนังสือเมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ เล่ม 3
|