|
พ่อเป็นคนหนึ่งที่ บ้ายอ ในความหมายที่ว่าเป็นคนชอบคำชม ไม่ใช่ในความหมายที่ว่าพอมีใครชมอะไรแล้วก็จะทำอะไรบ้าๆ บอๆ เกินควรไปตามคำชมนั้น ถึงแม้บางครั้งอาจหลุดไปบ้างก็ตาม
เพียงแต่ว่าไม่สู้มีคนนิยมชมพ่อสักเท่าไร อย่างไรก็ตาม บางครั้งบางคราว เมื่อมีใครบางคนเอ่ยปากชมอะไรสักอย่าง แม้จะชอบเพราะอย่างน้อยก็ยังดีกว่าถูกด่า แต่ภายในก็มีความรู้สึกละอาย
ได้แต่ยิ้มรับและขอบคุณสำหรับคำชม ความรู้สึกที่ว่านี้ไม่ใช่ความอาย แต่เป็นความละอายที่บอกกับตัวเองว่า อันที่จริง เรายังไม่ถึงขั้น ของจริง ไม่ใช่เป็นเรื่องการถ่อมตนแต่ประการใด
พ่อหันมาถามตัวเองว่า
มีอะไรบ้างที่เราสามารถถือว่าเก่งหรือดีถึงขั้นเชี่ยวชาญ ก็ปรากฏว่า ไม่เห็นมีเลย เท่าที่เป็นอยู่ก็มีแค่รู้นั่นนิด รู้นี่หน่อย เอาเข้าจริงๆ ก็ถึงกับอับจนปัญญา หรือว่าทำอะไรเป็นบ้าง หลายๆอย่างก็แค่พอทำได้
ที่สุดแล้วล้วนต้องอาศัยผู้มีความชำนาญมากกว่าทั้งสิ้น ส่วนเรา ก็ค่อยๆ สะสมความรู้และประสบการณ์ให้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเป็นประโยชน์ทั้งนั้น ส่วนเมื่อไรจะถึงขั้นของจริงนั้น ไม่กล้าถามตัวเองด้วยซ้ำ
เอาเป็นว่า เราเป็นของเราได้เท่านี้ แล้วพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่เราเป็น พร้อมกับพยายามพัฒนาปรับปรุงไปเรื่อยๆ ก็นับได้ว่าเก่งแล้ว ดีแล้ว เพียงแต่อย่าไปถอดใจกลางทางเสียก่อน
|
